Zasady terapii logopedycznej: 1. Zasada wczesnego rozpoczynania terapii. Należy jak najszybciej rozpocząć terapię logopedyczną, gdyż wczesna. interwencja skraca jej czas i zwiększa efektywność. 2. Zasada indywidualizacji. Program terapii powinien być opracowany dla konkretnego dziecka i pod. kątem jego problemu. 3. Wspomaganie rozwoju małego dziecka z wadą słuchu, Ratyńska J. (2004) Neuropatia słuchowa, AUDIOFONOLOGIA, tom 26 Rodak H., Nawrocka D. (1995). Od obrazka do słowa, WSiP, Warszawa Sound Foundation for babies. Program edukacyjny dla dzieci z wadą słuchu. Cochlear. Wrocław, 2015. Znaczenie oceny i wczesnej stymulacji logopedycznej dziecka z rozszczepem wargi i/lub podniebienia / Elżbieta Stecka. W: Rewalidacja. 2012, nr 1, s. 71-76. Znaczenie procesów integracji sensorycznej w kształtowaniu i rozwoju mowy u dzieci z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego / Bożenna Odowska-Szlachcic. Używanie pomocy logopedycznych będzie skuteczne dla dzieci z niedosłuchem, a także podczas terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem podniebienia. Produkty dostępne w wydawnictwie Arson odznaczają się niezwykłą uniwersalnością, dlatego właśnie stanowią świetną inwestycję do szkół, przedszkoli oraz gabinetów specjalistycznych. Prowadząc terapię staram się podążać za dzieckiem, jego potrzebami, skupiać się na tym czego potrzebuje w danym momencie. Dostosowuje metody pracy do dziecka, a nie dziecko do metody. Kursy i szkolenia: Podstawowe zagadnienia terapii i edukacji dzieci z autyzmem – prowadzone przez Zespół Trenerów. Fundacji SYNAPSIS 2. Wskazania do terapii logopedycznej. Wskazaniem do podjęcia terapii logopedycznej mogą być zakłócenia procesu porozumiewania się obserwowane u dziecka lub nabyte problemy z komunikowaniem się u osoby dorosłej (np. po wypadku czy przebytym wylewie). Z dzieckiem należy się udać do logopedy, gdy pojawia się niepokój w związku z: yVkWo. PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiProgram terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem podniebienia i niedosłuchem * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Przedstawiam Państwu program indywidualnej terapii logopedycznej dziecka z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim z rozszczepem podniebienia i mgr Lidia GaworczykDiagnoza rozszczep podniebienia częściowy (zmiana struktury rezonatorów właściwych poszczególnym dźwiękom wskutek połączenia obu jam ustnej i nosowej), w wyniku czego występuje palatolalia (charakterystyczna mowa dla rozszczepu) – na skutek wady rozwojowej, polegającej na nieukończonym rozwoju jamy ustnej w okresie embrionalnym, tzn. niecałkowitym zrośnięciu się płytek tworzących podniebienie twarde i fałdów tworzących podniebienie miękkie, oligofazja – zaburzenia językowe związane z upośledzeniem umysłowym (upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim), wada zgryzu (zahamowany wzrost górnej szczęki, cecha charakterystyczna przy rozszczepie), niedosłuch utrudniający prawidłowe wytwarzanie dźwięków, zaburzenia percepcji, analizy i syntezy słuchowej, zaburzenia percepcji, analizy i syntezy wzrokowo – ruchowej, zaburzenia sprawności manualnej i grafomotoryki, zaburzenia orientacji przestrzennej oraz w schemacie własnego ciała, zaburzenia mowy zabarwienie nosowe (nosowanie, poszum nosowy, rynolalia), zaburzenia artykulacji (zmiana miejsca artykulacji do krtani i ścian gardła), substytucje (spowodowane zwarciem gardłowym i krtaniowym).Przyczyny trudności artykulacyjnych niemożność oddzielenia jamy nosowej od ustnej i wytworzenia odpowiedniego ciśnienia wewnątrzustnego co konieczne jest do prawidłowej artykulacji i najbardziej zaburzone szczelinowe (f, f’, v, v’, s, z, š, ž, ś, ź, x, x’), zwartoszczelinowe (c, ?, č, ?, ć, ?), r, zwarte (p, p’, b, b’, t, d, k, k’, g, g’), zachowane jedynie samogłoski i są one najmniej zniekształcone. Założenia programu Założeniem programu jest objęcie terapią logopedyczną uczennicy z rozszczepem podniebienia i niedosłuchem, celem usprawniania komunikacji językowej na wszystkich jego programuCel główny: uzyskanie takich warunków anatomiczno – czynnościowych, które umożliwiają dziecku prawidłowe oddychanie, ssanie, żucie, połykanie, funkcjonowanie narządu słuchu oraz opanowanie prawidłowej wymowy Cele szczegółowe: zmniejszenie lub zlikwidowanie nosowania nauka prawidłowej artykulacji zwiększenie sprawności mięśnia zwierającego pierścień gardłowy uzyskanie lepszej sprawności ruchowej mięśni artykulacyjnych jamy ustnej uzyskanie synchronicznego współdziałania mięśni fonacyjnych, artykulacyjnych i oddechowych usprawnianie funkcji pośrednio wpływających na rozwój mowy: słuchowych wzrokowych ruchowych orientacyjno - przestrzennych myślowychOpis i realizacja programu Za punkt wyjścia do budowania niniejszego programu przyjęłam realizację wszystkich postawionych na wstępie celów. Ćwiczenia oddechowe zdmuchiwanie świeczki dmuchanie na skrawki papieru wydmuchiwanie baniek mydlanych przez słomkę zdmuchiwanie płomienia świecy przy zwiększanej stopniowo odległości dmuchanie na kłębuszki waty, papierowe kulki, piłeczkę styropianową nadmuchiwanie baloników gra na gwizdku, trąbce Ćwiczenia wyrabiające sprawność mięśnia zwierającego pierścień gardłowy objaśnienie drogi jaką przebywa powietrze wydechowe, podczas oddychania przez nos i przez usta praktyczne ćwiczenia oddechowe: powolne, swobodne wdychanie i wydychanie powietrza przez nos, przy zamkniętych ustach powtórzenie ćwiczenia z jedną dziurką nosa zaciśniętą, następnie zacisnąć drugą dziurkę wykonanie głębokiego wdechu przez nos i wydech przez otwarte szeroko usta; przy wdechu zatyka się nos wykonanie wdechu przez usta i wydech przez nos wykonanie wdechu i wydechu szeroko otwartymi ustami z jednoczesną kontrolą wydechu za pomocą gumowej rurki. Jeden koniec rurki umieszcza się w nosie pamiętając, by nie ustawić go bocznie i nie zatkać otworu. Drugi koniec wkłada się do ucha. Za pomocą gumowej rurki, ćwiczący może sam kontrolować stopień przechodzenie powietrza przez nos przy poszczególnych dźwiękach. Może również porównać swój wydech z wydechem osoby prawidłowo mówiącej dmuchanie przez usta. W przypadku trudności ćwiczący dmucha początkowo z zamkniętym nosem. W następnym etapie w czasie dmuchania z zaciśniętym nosem puszcza nos i stara się dmuchać tak samo, jak przy nosie zatkanym. Dmuchanie w określonym kierunku można ćwiczyć dmuchając na świeczkę, watkę lub papierek. Umiejętność regulowania kierunku i siły wydechu jest potrzebna przy wymowie głosek. wciąganie powietrza tzw. ssanie w czasie układania i przenoszenia ziarenek grochu lub kuleczek styropianowych czy drobinek papieru za pomocą słomki chrząkanie Polega ono na gwałtownym wyrzucaniu powietrza przez nos, z równoczesnym usiłowaniem zatrzymania go przez uniesienie podniebienia miękkiego (usta przy tym są zamknięte). Ćwiczenie należy stosować z umiarkowaniem, gdyż może spowodować podrażnienie gardła i chrypkę ziewanie Poleca się wykonać wdech, naśladujący ziewanie, a więc z ustami szeroko otwartymi. Wdech powinien być połączony z wymawianiem samogłoski głośno lub szeptem unoszenie i opuszczanie podniebienia miękkiego przy szeroko otwartych ustach i obserwowanie ruchów w lusterku wymawianie krótkiej samogłoski przy szeroko otwartych ustach. W lusterku widoczne są wtedy ruchy podniebienia miękkiego i tylnej ściany gardła gwizdaniePoczątkowo z zatkanym nosem, później stopniowo należy nauczyć się gwizdania bez zaciskania nosa zatrzymywanie powietrza w jamie ustnej. Należy nadąć policzki i utrzymać je w tej pozycji. Początkowo należy nadymać policzki z zatkanym nosem, następnie podczas trzymania powietrza w jamie ustnej, puszczać nos. Część języka należy wsunąć między wargi, aby do zatkania jamy ustnej od tylu nie był wykorzystany grzbiet języka. Powietrze wypuszcza się następnie szybko przez nos. W ten sam sposób nadąć tylko jeden policzek. Ćwiczenie powtórzyć nadymając drugi policzek wciągnąć policzki do wewnątrz jamy ustnej, a następnie rozluźnić je. Powtórzyć to parokrotnie wypowiadanie sylaby apa z przedłużonym momentem zwarcia warg w czasie artykulacji p (spółgłoska p polega na gwałtownym rozwarciu warg przez powietrze, gromadzące się w jamie ustnej z pewnym ciśnieniem; do zgromadzenie powietrza w jamie ustnej konieczne jest zamknięcie jamy nosowej) wypowiadanie sylaby ze spółgłoską p na końcu, przedłużając zwarcie wargowe, np.: ap, op, up, ep, yp, ip wypowiadanie sylab ze spółgłoską p na początku: pa, po, pu, pe, py, pi. Moment zwarcia przy p należy przedłużać masaż Może być wykonany szpatułką lub palcem. Masuje się podniebienie w linii środkowej, poczynając od podniebienia twardego, podniebienie miękkie wtłacza się lekko do góry. Ruch ten powtarza się 10 – 15 razy. Masaż wykonuje się zawsze przed jedzeniem, gdy żołądek jest pusty. Odruchy wykrztuśne są pożądane, ponieważ ćwiczą mięśnie zwierającego pierścienia gardłowego. Podczas masażu należy wymawiać samogłoskę a lub e, gdyż chodzi o wyćwiczenie działania pierścienia zwierającego w czasie mowy Ćwiczenia sprawnościowe aparatu artykulacyjnegoćwiczenia języka: wysunięty język przesuwać poziomo z jednej strony w drugą wysunąć język, skierowany możliwie jak najbardziej w prawą stronę, przesunąć go w linii poziomej w stronę przeciwną, starając się, aby – podczas zmiany pozycji – był jak najdalej wysunięty przesuwać wysunięty język wokół szeroko otwartych ust, tzn. oblizywać dolną i górną wargę oblizywać wargi podczas coraz szerszego ich otwierania wysuwać język w linii prostej jak najdalej na zewnątrz, utrzymując go w płaszczyźnie poziomej wysuwać język jak najdalej z ust i chować go jak najgłębiej do jamy ustnej przesuwać język po zewnętrznych powierzchniach górnych i dolnych zębów opuścić żuchwę i położyć swobodnie bezwładny język na dolnej wardze, ale spłaszczony i rozszerzony tak, że boki jego dotykają kącików warg wysunąć język do przodu w płaszczyźnie poziomej i cofać go do poprzedniej pozycji bezwładnej dotykać czubkiem języka na zmianę dolnych i górnych zębów przy silnie opuszczonej żuchwie wysuwać język „szeroko” w kierunku brody i unosić go do nosa przy opuszczonej żuchwie wysunąć język mimo zbliżonych szczęk: język siłą przeciska się między nimi, górne siekacze skrobią grzbiet języka przesuwać grzbiet języka tak, aby ocierał się o górne zęby, podczas gdy czubek języka przyciśnięty jest do wewnętrznej strony dolnych siekaczy przesuwać czubek języka do zębów po podniebieniu jak najdalej w głąb jamy ustnej przycisnąć mocno język do zębów i cofać go do tyłu silnie trąc nim o dziąsła i podniebienia (aż do wytworzenia mlaskania) wykonać kilkakrotnie mlaskanie czubkiem języka zrobić rurkę z wysuniętego językaćwiczenia warg: ściągnąć usta, jak przy samogłosce u, a następnie spłaszczyć cofając kąciki ust do tyłu, jak przy artykulacji i cofnąć kąciki ust do tyłu a następnie otwierać i zamykać usta wciągać policzki przy zamkniętych ustach cmokanie parokrotne gwizdanie na jednym tonie zamknąć usta i przesuwać je w lewą, a potem prawą stronę utrzymać miedzy ustami ołówek wprawianie ust w drgania (parskanie) ssanie wargi dolnej, następnie górnej dmuchanie na płomień świecy, watkę i drobinki papierućwiczenia żuchwy: opuszczanie i unoszenie żuchwy ku górze wykonywanie ruchów poziomych, raz z wargami rozchylonymi, raz z zamkniętymi ruchy żuchwy raz do przodu raz do tyłućwiczenia podniebienia miękkiego: ziewanie kaszlenie z językiem wysuniętym na zewnątrz jamy ustnej chrapanie na wdechu i wydechu wymawianie sylab: ko, ka, ku, aka, oko, uku oddychanie: wdech przez nos, wydech przez usta zaciśnięty nos: wdech i wydech ustami gęganie jak gąska przy szeroko otwartych ustach i leżącym przy dolnych siekaczach swobodnie języku chuchanie płukanie gardła wciąganie przez rurkę drobinek papieru i przenoszenie ich w inne miejsce Ćwiczenia artykulacyjnećwiczenia na samogłoskach: ćwiczenia rozpoczyna się od samogłosek ponieważ można je najłatwiej uzyskać i są one najmniej unosowione w mowie osób z rozszczepem podniebienia spośród samogłosek najlepsza jest a dlatego pracę rozpoczyna się od niej. Pozostałe samogłoski ćwiczy się w kolejności: o, e, y, u, i każde ćwiczenie artykulacyjne powinno być wykonywane najpierw z zatkanym nosem i powtórzone bez zatkania nosa, by ćwiczący mógł uświadomić sobie różnicę i starał się uzyskać jednakowe brzmienie głoski w obydwu sytuacjach samogłoskę a należy wykrzykiwać głośno, gwałtownie i krótko, co wywołuje silne ruchy podniebienia miękkiego i tylnej ściany gardła. Należy ćwiczyć początkowo przed lustrem, z ustami szeroko otwartymi, obserwując unoszenie się i opadanie małego języczka. To samo ćwiczenie powtarza się kilkakrotnie należy zwrócić uwagę na położenie języka: w czasie wykrzykiwania samogłoski a język powinien leżeć płasko w jamie ustnej, osoby z rozszczepem często unoszą grzbiet języka do góry, zamykając w ten sposób jamę ustną i uniemożliwiając wychodzenie przez nią powietrza. To samo dotyczy innych samogłosek. Przy trudnościach w odpowiednim ułożeniu języka należy użyć szpatułki. samogłoskę a początkowo wykrzykuje się na jednym tonie, potem na dwóch tonach – średnim i wyższym, a następnie jeszcze wyższymćwiczenia na spółgłoskach: ćwiczenia artykulacyjne na spółgłoskach można poprzedzić dmuchaniem w papierowe kulki, tak aby się przesuwały (jednak nie za dużo na raz). Dmuchanie powinno być następnie wykonane z uprzednim zwarciem warg; spowoduje to powstanie głoski p ćwiczenia spółgłosek rozpoczyna się wcześnie i bez względu na to, czy wszystkie samogłoski brzmią czysto, w połączeniach ze spółgłoskami zwartymi p, p’, b, b’, t, t’, d, d’, k, k’, g, g’ samogłoski brzmią lepiej niż w izolacji ćwiczenia rozpoczyna się od spółgłosek najłatwiejszych, tzn. wargowych p, p’, b, b’ , które wymawiane są początkowo z zatkanym nosem w czasie wypowiadanych poszczególnych głosek zwartych przed ustami można trzymać watkę lub kartkę papieru – jej ruchy będą informowały o sile strumienia powietrza wydychanego przez usta; jeśli watka nie będzie się odchylała, znaczy to, że cześć powietrza ucieka nosem spółgłoski ćwiczy się początkowo z samogłoskami pa, pa, pe, pu, pi py, ba... następnie z innymi spółgłoskami w sylabach: apa, opo, upu, epe, ypy, pta, pto, ptu, pty, aba..., druga samogłoska winna być silniejsza i wyższa od pierwszej następnym etapem jest ćwiczenie wymowy wyrazów, w których dana głoska jest na początku, w środku i na końcu utrwalenie uzyskanych dźwięków wymaga pewnego czasu, ponieważ osoba reedukowana nie od razu kojarzy brzmienie „nowej” głoski we własnej mowie z takim samym w mowie prawidłowej innych osób wywoływanie dźwięków wyjaśnienie położenia narządów mowy – proste wskazówki o tym, jakie powinno być ułożenie języka czy warg w niektórych wypadkach ułatwiają artykulację głoski kontrola wzrokowa – prowadzenie ćwiczeń przed lustrem umożliwia ćwiczącemu porównanie własnego układu narządów mowy z tym, jaki mu demonstruje logopeda i odtworzenie pod kontrolą wzrokową układu prawidłowego kontrola dotyku i czucie skórnego – niektóre właściwości artykulacyjne głosek mogą być odbierane czuciem dotyku i czuciem skórnym dłoni i palców wywoływanie głosek przy zastosowaniu metod: fonetycznej, mechanicznej i mieszanej według ustalonych sposobów. Zabawy – ćwiczenia słuchowe Są to zabawy, w których wykorzystujemy instrumenty, nagrania magnetofonowe, własny głos. Dziecko bierze do ręki wybrany obrazek i zgodnie z zaproponowaną regułą gry reaguje na usłyszany dźwięk ruchem: jest dźwięk – dziecko skacze; skakać może też po stole pacynka trzymana w ręce nie ma dźwięku – dziecko, pacynka stoi słychać kilka dźwięków – dziecko, pacynka skacze tyle razy , ile dźwięków słyszy słychać dźwięk wysoki – motyl, samolot leci wysoko słychać dźwięk niski – motyl, samolot leci nisko słychać dźwięk długi – auto, pociąg jedzie długo słychać dźwięk krótki – auto, pociąg jedzie krótko, szybko brak dźwięku – pojazdy stoją słychać dźwięk głośny – chłopiec skacze wysoko i daleko słychać dźwięk cichy – chłopiec skacze nisko i blisko Zabawy rysunkowe – grafomotoryczne obrysowywanie konturów kolorowanie tych rysunków, ćwiczenie może być połączone z rozumieniem wyrazów oznaczających kolory, mówimy np.: pokoloruj rybę na niebiesko itp. uzupełnianie rysunku, dorysowywanie elementów i części rysowanie obrazka według leżącego obok wzoru Ćwiczenia percepcji wzrokowej dopasowywanie obrazka do przedmiotu lub łączenie dwóch obrazków przedstawiających to samo odszukiwanie dwóch takich samych przedmiotów na dużym obrazku dokładanie takich samych, bardzo podobnych lub nieco a nawet znacznie różniących się wyglądem obrazków przedstawiających tą samą rzecz dobieranie przedmiotów do ich konturów na planszy, wkładanie ich do odpowiednich otworów w planszy układanie obrazków według koloru układanie obrazków według kształtu składanie, łączenie w całość rozciętych obrazków Ćwiczenia koordynacji wzrokowo - ruchowej układanie wieży z pudełek, klocków umieszczanie przedmiotu w pustej puszce umieszczanie po jednym koraliku w każdym wgłębieniu wytłoczki samodzielne umieszczanie kółek na paliku umieszczanie patyczków w przygotowanym pudełku z otworami wkładanie ołówków w otwory stojaka zamalowywanie płaszczyzny nawlekanie koralików na patyk, drucik, sznurówkę przymocowywanie spinaczy w zaznaczonych na pudełku miejscach rysowanie palcem na rozsypanej mące czy piasku wykonanie prostej konstrukcji z trzech elementów modelowanie w plastelinie różnorodnych kształtów łączenie dwóch części obrazka przenoszenie pęsetą przedmiotów i umieszczanie w wytłoczce łączenie punktów cięcie nożyczkami po linii przewlekanie sznurka przez otwory rysowanie figur przez łączenie punktów rysowanie figur przez obrysowanie szablonu łączenie punktów w celu uzyskania prostych kształtów Ćwiczenia orientacji przestrzennej określanie położenia poszczególnych przedmiotów w przestrzeni, na obrazku rysowanie przedmiotów w odpowiednim położeniu: dorysuj pod oknem ławkę obok drzewa dorysuj kwiatek dorysuj dym z komina nad drzewami dorysuj chmurkę włosy lalki z prawej strony pomaluj na żółto pomiędzy lakami narysuj piłkę udzielanie słownej odpowiedzi na pytania: gdzie leżą klucze? (na stole) co znajduje się pod krzesłem? (klocek) obok czego stoi krzesło? (obok stołu) kolorowanie obrazka według instrukcji, np.: pola zaznaczone kółko zamaluj na czerwono pola oznaczone kreską zamaluj na niebiesko pola zaznaczone trójkątem zamaluj na czarno utrwalanie rozróżniania stron ciała: pokaż prawą rękę, lewą nogę, prawe oko co masz w lewej ręce, narysuj kreskę z prawej strony kartki śledzenie przedmiotu przesuwanego od lewej do prawej śledzenie linii (odnajdywanie drogi do przedmiotu) określanie kształtów graficznych w powietrzu: figur geometrycznych liter dowolnych kształtów rysowanie z zachowaniem kierunku od lewej do prawej, szlaczków o rozmaitym kształcie, kształtów literopodobnych Ćwiczenia percepcji dźwięków niewerbalnych rozpoznawanie głosów zwierząt różnicowanie dźwięków instrumentów rozpoznawanie dźwięków wydawanych przez różne przedmioty powtarzanie rytmu wystukiwanego ołówkiem na stoliku pod kontrolą wzroku, następnie bez kontroli wzroku Ćwiczenia słuchu fonematycznego, analizy i syntezy dźwiękowej analiza zdania: liczymy, ile wyrazów jest w zdaniu ćwiczenia na sylabach: podział wyrazów na sylaby łączenie sylab w wyraz – terapeuta wypowiada kolejne sylaby, zadaniem dziecka jest wypowiedzenie całego wyrazu liczenie sylab w wyrazach kończenie wyrazów – terapeuta wymawia pierwszą sylabę wyrazu, a dziecko dopowiada resztę ćwiczenia na głoskach (należy pamiętać, że niektóre głoski w wielu wyrazach wymawia się inaczej niż się pisze): podział wyrazów na głoski wyodrębnianie pierwszej głoski w wyrazie wysłuchiwanie ostatniej głoski w wyrazie wyodrębnienie głoski środkowej w wyrazach trzygłoskowych wyszukiwanie obrazków, których nazwy rozpoczynają się tą samą głoską Ćwiczenia pamięci i spostrzegawczości układanie 2-5 obrazków i nazywanie ich, następnie dziecko zasłania oczy, chowa się jeden obrazek, a zadaniem dziecka jest nazwanie brakującego obrazka układanie w pewnej kolejności 2-5 obrazków i nazywanie ich; następnie gdy dziecko nie widzi, zamieniamy obrazki miejscami, a dziecko ma je ułożyć tak, jak leżały na początku układanie 2-5 obrazków, nazywamy je i zasłaniamy kartonikiem, dziecko ma odpowiedzieć tak jak umie, co jest pod poszczególnymi kartonikami, można też schować obrazki pod kolorowe pudełka lub pod ilustracje przedstawiające różne miejsca – wtedy dziecko ma powiedzieć (nazwać przedmiot) przykryty wybieramy kilka obrazków, ale pokazujemy dziecku je kolejno i każdy natychmiast zasłaniamy, zadaniem dziecka jest zapamiętanie wszystkich obrazków – dziecko ma powiedzieć – pokazać na innym zestawie – co widziało po kolei wybieramy 2-5 obrazków i układamy je razem z dzieckiem w różnych miejscach pokoju, dziecko zapamiętuje nazwy miejsca, a następnie jego zadaniem jest przyniesienie odpowiedniego obrazka na naszą prośbę rozpoznawanie obrazka za pomocą dotyku – zabawę można przeprowadzić dopiero wtedy, gdy dziecko posługiwało się wielokrotnie konturowymi obrazkami Ćwiczenia kształtujące myślenie pojęciowe do przedmiotów dokładamy takie same obrazki i podobne obrazki przedstawiające tą samą rzecz dobieramy dwa obrazki z jakichś względów pasujące do siebie: auto + kierownica, jabłko + gruszka, księżyc + gwiazda, drzewo + choinka, choinka + bombka, drzewo + liść, grzyb + kosz, kaczka + kura, kaczka + ryba, kwiat + wazon, choinka + grzyb, kaczka + łabędź, dom + klucz, samolot + motyl, kapelusz + korona, łyżka + widelec, trąbka + gitara, butelka + smoczek, pan + parasol, pani + torebka, chłopiec + byt, chłopiec + dom itd., można tylko układać – dokładać do siebie odpowiednie ilustracje – przedmioty, można też tłumaczyć dziecku, dlaczego do siebie pasują; lub dziecko samo wyjaśnia dlaczego tak, a nie inaczej je ułożyły grupujemy obrazki w większe zbiory: banan + cukierek + cytryna + gruszka + jabłko + jajko (jedzenie), jeż + łabędź + motyl + mysz + pies + ryba + ślimak + wąż (zwierzęta), auto + ciężarówka + samolot (pojazdy), chłopiec + pan + pani (ludzie), dzwon + gitara + trąbka (instrumenty), choinka + drzewo + grzyb + kwiatek + liść (rośliny) itp., można je tylko układać obok siebie, a możemy nazywać zbiory lub tez tłumaczyć, dlaczego do siebie pasują, można też dorysowywać lub dopowiadać, co jeszcze pasuje do danego zbioru ustalamy, co nie pasuje do grupy obrazków lub rzeczywistych przedmiotów: układamy kilka pasujących do siebie obrazków i jeden, który nie pasuje do zbioru, a dziecko powinno go wskazać (np.: jabłko + gruszka + auto + cytryna), potem tłumaczymy, dlaczego ta rzecz nie pasuje do reszty Ćwiczenia wspomagające naukę rozumienia wypowiedzi w czasie ćwiczenia prosimy o podanie obrazka lub zilustrowanie obrazkami czynności, gdy ćwiczymy rozumienie: onomatopei rzeczowników – daj gruszkę, gdzie jest ryba? czasowników – pokaż co pływa, daj mi to co jedzie liczebników – daj dwie zabawki, proszę cztery rzeczy przysłówków – auto jedzie szybko, ślimak idzie powoli wyrażeń przyimkowych – połóż jako na stole, but jest pod szafą prostych zdań – auto jedzie, chłopiec je jabłko, pan ma parasol, pies goni węża, pani maluje pędzlem trudniejszych zdań – pani wącha dwa kwiaty, chłopiec jedzie dużym autem do domu zadajemy zagadki, a dziecko stara się je zrozumieć i wskazać odpowiedź, np.: co ma 4 koła i jedzie po ulicy? Jakie zwierze mieszka w budzie? itp., prawda czy fałsz – dziecko ma za zadanie zrozumieć naszą wypowiedź i ocenić czy jest prawdziwa, czy nie: jabłko jest czerwone – TAK, pies ma dwie nogi – NIE itd., bawimy się w sklep gdzie jesteśmy klientami i chcemy kupić różne rzeczy, a dziecko – sprzedawca ma za zadanie zrozumieć, o co prosimy, np.: dzień dobry, proszę żółtą cytrynę, chciałbym kupić coś co jest potrzebne kiedy pada deszcz itd.; można do zabawy wprowadzić „pieniądze” – karteczki z cyframi i przy okazji – uczymy się liczyć poznajemy cyfry, tworzymy obrazy – na białej kartce układamy obrazki według instrukcji słownej: tu jest mama, tata i pies, na środku stoi dom, z prawej strony rośnie drzewo, pod nim leży łopata, na zakończenie dziecko może opisać swój obrazek, w innej wersji można obrysować kontury lub narysować obrazek według poleceń, opowiadamy i odgrywamy bajki – dziecko przedstawia za pomocą obrazków o czym mówimy w jedno lub kilku zdaniowych historyjkach, np.: chłopiec i pies idą do domu, pan po drabinie wchodzi na drzewo, potem je jabłko i podaje chłopcu gruszkę, odpowiadamy na pytania szczegółowe, ćwiczenie może dotyczyć: pojedynczego obrazka i tego, co na nim widać (ile nóg ma pies? jaki ma kolor?), wiadomości dziecka na temat opowiadanej rzeczy (z czego zrobiona jest żarówka, do czego jest podobna?), opisu dużej ilustracji stworzonej z kilku obrazków (ile drzew rośnie za domem, kto stoi przed domem, jakie ma ubranie, po co trzyma koszyk, co do niego włoży?), zgaduj – zgadula – zadajemy wiele szczegółowych pytań dotyczących obrazka, który dziecko ma w rękach, a dziecko ma tylko powiedzieć lub kiwnąć głową, czy odpowiedź brzmi TAK lub NIE. Np.: gdy dziecko ma obrazek psa: czy to jest do jedzenia? – NIE, czy ma 4 łapy – TAK, czy mieszka w budzie – TAK, czy to jest pies – osiągania celów Realizacja powyżej zaprezentowanego programu wymaga konieczności zastosowania różnorodnych propozycji ćwiczeń usprawniających zawartych w literaturze fachowej oraz opracowanych we własnym zakresie, a także szeregu pomocy dydaktycznych i terapeutycznych. Przewidywane efekty Proponowany program terapeutyczny ma w efekcie systematycznego wdrażania doprowadzić przede wszystkim do: uzyskania warunków anatomiczno – czynnościowych, umożliwiających dziecku prawidłowe oddychanie, funkcjonowanie narządu słuchu oraz opanowanie prawidłowej wymowy zmniejszenia nosowania zwiększenia sprawności mięśnia zwierającego pierścień gardłowy uzyskania koordynacji mięśni oddechowych, fonacyjnych i artykulacyjnych usprawniania funkcji organizmu pośrednio wpływających na rozwój mowyEwaluacja programu Ewaluacja programu dokonywana będzie systematycznie na podstawie obserwacji dziecka, jego aktywności w trakcie prowadzenia terapii i okresowej oceny odnotowywanej w karcie poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka INDYWIDUALNY PROGRAM TERAPII LOGOPEDYCZNEJDLA UCZNIA Z OPÓŹNIONYM ROZWOJEM MOWY Cel główny programu: stymulowanie opóźnionego rozwoju szczegółowe:- usprawnianie motoryki narządów artykulacyjnych- rozwijanie sprawności aparatu oddechowego- doskonalenie sprawności fonacyjnych- doskonalenie zdolności rozumienia mowy- rozwijanie percepcji słuchowej- usprawnianie motoryki małej- wypracowanie poprawnej artykulacji zaburzonych głosek- wzbogacanie zasobu słownictwa - kształcenie poprawnego stosowania form gramatycznych- rozwijanie sprawności językowej - rozbudzanie motywacji do mówienia- wytwarzanie pozytywnych relacji - budzenie wiary we własne możliwości- doprowadzenie dziecka do sukcesu terapeutycznego na miarę indywidualnych pracy z uczniem:- wzrokowa- słuchowa- pokaz i wyjaśnienie ułożenia narządów artykulacyjnych- mechaniczne układanie narządów artykulacyjnych za pomocą sond, szpatułek- wykorzystywanie pewnych nieartykułowanych dźwięków lub czynności fizjologicznych organizmu do tworzenia nowych głosek (np. wibracje warg, dmuchanie, chuchanie, itp.)- ćwiczenia logopedyczne: narządów mowy, oddechowe, słuchu fonematycznego, artykulacyjne, fonacyjne- rozmowa kierowana- opowiadanie- demonstracja- naśladownictwo- wykonywanie poleceń- ćwiczenia słuchu muzycznego- ćwiczenia praktyczne- gry i zabawy. Materiał do realizacji programu:1. Trening manualny (kolorowanie, wycinanie, rysowanie, wydzieranie, klejenie, malowanie).2. Orientacja w schemacie własnego ciała:• pokazywanie poszczególnych części ciała • poruszanie wskazaną częścią ciała• wskazywanie i nazywanie poszczególnych części Rozwijanie orientacji przestrzennej• układanie przedmiotów według poleceń nauczyciela • układanie zabawek w wyznaczonym miejscu• układanie klocków według określonej zasady • wznoszenie prostych budowli według wzoru • chodzenie stosownie do wskazówek podawanych przez nauczyciela4. Rozwijanie myślenia:• układanie obrazków według kolejności wydarzeń – proste historyjki obrazkowe • łączenie czynności i ich skutków • dostrzeganie podobieństw i różnic między 2 przedmiotami • dostrzeganie zmian w ustawieniach przedmiotów, obrazków• łączenie takich samych przedmiotów• łączenie przedmiotów, które do siebie pasują• dobieranie parami przedmiotów na obrazkach na zasadzie cech przeciwstawnych5. Ćwiczenia mowy i komunikacji:• Zabawy dźwiękonaśladowcze: - rozpoznawanie i naśladowanie dźwięków wydawanych przez różne przedmioty - rozpoznawanie i naśladowanie dźwięków wydawanych przez pojazdy - rozpoznawanie i naśladowanie głosów zwierząt - rozpoznawanie i naśladowanie dźwięków z otoczenia • Mowa bierna:- wskazywanie przedmiotów w Sali lub na obrazku- słuchanie prostych rymowanek, opowiadań, wierszyków uczących znaczenia słów- znajdowanie przedmiotu, o którym mowa w sali bądź na obrazku- oglądanie obrazków, książek z rysunkami tematycznymi (zabawki, ubrania, pojazdy, przedmioty codziennego użytku, czynności)- słuchanie prostych opowiadań, bajek • Mowa czynna:- korygowanie zaburzonych głosek- samodzielne nazywanie przedmiotów, a także nazw czynności, właściwości przedmiotów (wielkość, kształt, barwa)- zapoznanie ze znaczeniem określeń przyimkowych: na, pod, nad, obok, za i wdrażanie do posługiwania się nimi w wypowiedzi- wdrażanie do posługiwania się zaimkami osobowymi: ja, ty, on, ona,, mój, twój- wdrażanie do samodzielnego wypowiadania się, określania czynności- wdrażanie do samodzielnego określania stanów emocjonalnych - wdrażanie do samodzielnego opisu przedmiotu - wprowadzenie elementów dialogu - proste zabawy tematyczne: wcielanie się w role - prowokowanie do spontanicznej aktywności słownej. Ćwiczenia wspomagające rozwój mowy stosowane w terapii logopedycznej:• ćwiczenia narządów artykulacyjnych – usprawniające motorykę języka, warg, podniebienia miękkiego i żuchwy;• ćwiczenia oddechowe – usprawniające aparat oddechowy;• ćwiczenia emisyjno – głosowe – doskonalące umiejętności kierowania własnym głosem i ochronę aparatu artykulacyjnego przed nadmiernym obciążeniem;• ćwiczenia słuchowe – rozwijające słuch fonematyczny, percepcję słuchowo-wzrokową oraz koordynację wzrokowo-ruchową;• ćwiczenia artykulacyjne – ćwiczenia służące do wypracowania poprawnej artykulacji głosek (wywoływanie głosek, utrwalanie ich poprawnej realizacji w izolacji, sylabach, wyrazach, zdaniach);• ćwiczenia leksykalne – ćwiczenia w poprawnym budowaniu zdań. Pacjent z rozszczepem podniebienia w gabinecie logopedycznym dr Agnieszka Banaszkiewicz Agnieszka Banaszkiewicz, logopeda i neurologopeda, językoznawca, dydaktyk i metodyk logopedii, która od 20 lat prowadzi diagnozę i terapię logopedyczną dzieci oraz dorosłych z różnymi zaburzeniami mowy. Od 2009 roku pracuje regularnie z pacjentami z wadami wrodzonymi twarzoczaszki (np. poważne wady zgryzu, rozszczep podniebienia) w Poradni Ortodontycznej UCS przy Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Wieloletni nauczyciel akademicki w Instytucie Logopedii Uniwersytetu Gdańskiego. Zainteresowania pragmatyczne łączy z pracą naukowo-badawczo-dydaktyczną. Autorka książki i licznych artykułów o tematyce logopedycznej i językoznawczej. Praktyczne aspekty logopedii prezentuje w artykułach ukazujących się m. in. w „Forum Logopedy” oraz prowadząc szkolenia dla logopedów. 09:30 - 15:30 6 godz. Program: 1. Terminy i definicje związane z mową rozszczepową. 2. Klasyfikacje i epidemiologia rozszczepów podniebienia i wargi. 3. Problemy (anatomiczne, funkcjonalne, środowiskowe) osób z wadą rozszczepową i ich wpływ na mowę. 4. Charakterystyczne zaburzenia artykulacji i rezonansu obserwowane w dyslalii rozszczepowej. 5. Diagnozowanie pacjenta z rozszczepem. 6. Zasady prowadzenia terapii pacjenta z rozszczepem. Wskazówki do wywoływania i utrwalania głosek. 7. program terapeutyczny i konspekt zajęć uwzględniający potrzeby pacjenta z mową rozszczepową. Forma: wykład + pokaz filmów + ćwiczenia praktyczne UWAGA: SZKOLENIE BĘDZIE NAGRYWANE. Uczestnicy otrzymają materiały szkoleniowe oraz zaświadczenie o ukończeniu szkolenia. Szkolenia online Pacjent z rozszczepem podniebienia w gabinecie logopedycznym dr Agnieszka Banaszkiewicz (sobota) 09:30 - 15:30 Warunki uczestnictwa Zobacz również: Terapia logopedyczna u dzieci z rozszczepem podniebienia Wada rozwojowa, jaką jest rozszczep podniebienia, powstaje w pierwszym trymestrze ciąży, od 4 do około 12 tygodnia życia płodowego, kiedy następuje kształtowanie się twarzy i podniebienia. Doświadczone w ten sposób dziecko praktycznie od chwili narodzin poddawane jest wielu zabiegom i terapiom, które mają mu pomóc. Nie ma jednej terapii ukierunkowanej na leczenie rozszczepu podniebienia. Należy raczej mówić o wielospecjalistycznej rehabilitacji związanej z leczeniem: - chirurgicznym, - ortodontycznym, - laryngologicznym, - pediatrycznym, - foniatrycznym, - logopedycznym, - psychologicznym. Leczenie nastawione jest na uzyskanie ciągłości struktur, które uległy rozszczepieniu - chodzi o nieprawidłowe zespolenie lub brak połączenia między częściami formującymi wargę lub podniebienie (lub o rozszczep wargi i podniebienia jednocześnie). Trzeba pamiętać, że rozszczepione struktury nie tylko rzutują na wygląd twarzy, ale przede wszystkim skutkują problemami z oddychaniem, przyjmowaniem pokarmów, prawidłową artykulacją głosek i słuchem. Oczywiście nie należy lekceważyć estetycznego wyglądu dziecka, bo maluchy, które rodzą się z tą wadą, oprócz wielu cierpień związanych z zabiegami medycznymi, są skazane na ocenę rówieśników, już od najmłodszych lat. Właśnie dlatego, oprócz wyżej wymienionych, ważna jest terapia psychologiczna, którą warto wesprzeć całą rodzinę. Rozszczep podniebienia nie wpływa w żaden sposób na rozwój umysłowy dziecka. Za to szereg przebytych operacji, widoczne już na pierwszy rzut oka zniekształcenie twarzy, nieprawidłowy rozwój mowy, niedosłuch, powodują liczne traumy, z którymi od urodzenia zmaga się mały pacjent. Dziecko z rozszczepem często w szkole będzie wycofane i samotne. Nie będzie się zgłaszało nawet znając odpowiedź na zadane przez nauczyciela pytanie, bo wie, że jego głos brzmi inaczej niż głos rówieśników. Poczucie jego wartości jest mocno nadszarpnięte. Wiedza i doświadczenie Każde dziecko, które przychodzi na świat z rozszczepem podniebienia powinno być objęte terapią logopedyczną praktycznie od chwili narodzin, a nawet wcześniej, jeśli wada zostaje odkryta w życiu płodowym. Doświadczony specjalista powinien przygotować mamę, której pociecha już na starcie będzie borykać się z problemami - da jej odpowiednie wsparcie psychologiczne, ale też udzieli wszystkich informacji dotyczących postępowania w trakcie wielospecjalistycznej terapii. Ponadto przekaże praktyczne wskazówki: gdzie należy się udać, które poradnie i jacy specjaliści oferują pomoc. Zabiegi chirurgiczne, przez które przechodzi mały pacjent, nie wystarczą, by uzyskać prawidłową wymowę. Konieczne jest wsparcie logopedy bądź neurologopedy. Ten, prowadząc małego pacjenta, powinien nie tylko mieć wiedzę i doświadczenie w pracy z dziećmi z wadą rozszczepową, ale także musi współpracować z foniatrą. Ćwiczenia: Nie tylko na zajęciach Logopeda musi wiedzieć, dlaczego dane głoski są źle realizowane i czy jest w stanie pomóc dziecku, by zaczęło wymawiać je prawidłowo. Jest to niezwykle ważne, bo czasami zdarza się, że bez interwencji chirurgicznej mały pacjent nie będzie mógł wypowiedzieć danej głoski, nawet jeśli będzie pracował nad artykulacją w nieskończoność. Danuta Pluta-Wojciechowska w książce "Zaburzenia mowy u dzieci z rozszczepem podniebienia. Badania - teoria - praktyka" pisze, że logopeda w drodze do uzyskania prawidłowej wymowy dziecka, uzupełnia pracę chirurga i ortodonty. Z kolei rodzic, w domu, może także pomóc dziecku realizować program logopedycznych wyzwań. Te podane poniżej, nie wymagają artykulacji: - kaszlenie z językiem wysuniętym do przodu, - powolne połykanie śliny, - "balonik 1" - napychanie policzków powietrzem, z jednoczesnym ułożeniem języka między zębami, - "balonik 2" - powolne wypuszczanie powietrza (język trzymany jest dalej w tej samej pozycji), - rozsypane kawałki papieru dziecko usiłuje podnieść słomką, którą trzyma w buzi, wciągając powietrze, - picie przez różne rozdaje słomek (cieńsze, bądź grubsze) różnych rodzajów płynów (woda, gęsty koktajl, sok), - gwizdanie. *** Danuta Pluta-Wojciechowska, Zaburzenia mowy u dzieci z rozszczepem podniebienia. Badania, teoria, praktyczka, Wydawnictwo Ergo-Sum, Bytom 2008. Monika Szubrycht Szkolenia Jesteś tutaj: HomeSzkolenia Opis Prowadzący: prof. dr hab. Danuta Pluta-Wojciechowska, doktor habilitowany w zakresie językoznawstwa (specjalność logopedyczna), profesor UŚ, Instytut Językoznawstwa Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Śląskiego. Jej główne zainteresowania naukowe dotyczą zaburzeń mowy u dzieci z wadą w obrębie środkowej części twarzoczaszki, z zaburzeniami czynności prymarnych, takich jak np. oddychanie i przyjmowanie pokarmów. Prowadzi badania mowy w dyskursie zaburzonym wykorzystując ujęcie związane z lingwistyką kognitywną. Zajmuje się również patofonetyką związaną w szczególności z zaburzeniami realizacji fonemów warunkowanych konstytucjonalnie i funkcjonalnie, a także teorią i metodyką terapii dyslalii. Opracowała Strategiczną metodę usprawniania realizacji fonemów (SMURF) oraz związaną z nią Fizjologiczną terapię miofunkcjonalną (FTM), która wywodzi się z ortodoncji, a także kompleksową terapię w przypadku zaburzeń mowy u osób z rozszczepem wargi i podniebienia. Godziny zajęć: sobota 09:00-18:00, niedziela 09:00-14:00 (16h dydaktycznych) Grupa docelowa: Logopedzi, zwłaszcza osoby po ukończeniu kursu Strategiczna metoda usprawniania realizacji fonemów w dyslalii obwodowej Koszt szkolenia: 820 zł Cel szkolenia: Zdobycie wiedzy i umiejętności dotyczących diagnozy i terapii logopedycznej osób z rozszczepem wargi i Rozszczep wargi i podniebienia jako zaburzenie wieloukładowe i wielopłaszczyznowe w świetle najnowszych badań logopedycznych. Etiologia, patogeneza i klasyfikacja rozszczepów. Zaburzenia morfologiczne i czynnościowe w przypadku rozszczepu. Czynności prymarne i ich rola w budowaniu biomechanicznej bazy artykulacji. Wielospecjalistyczne leczenie dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia. Cechy dyslalii i alalii rozszczepowej. Podstawy fonetyki „mowy rozszczepowej”. Objawy i przyczyny alalii rozszczepowej. Paradygmat diagnozy logopedycznej dziecka z rozszczepem od urodzenia. Programowanie i prowadzenie terapii zaburzeń mowy u dzieci z rozszczepem. Pomoc rodzicom nienarodzonego dziecka z rozszczepem. Dziecko w pierwszym roku życia: postępowanie logopedyczne z dzieckiem przed, pomiędzy i po operacjach chirurgicznych. Dziecko w wieku poniemowlęcym, przedszkolnym i wczesnoszkolnym: strategiczna metoda usprawniania realizacji fonemów, w tym rozwojowa i terapeutyczna sekwencja terapii głosek, progowe warunki wywoływania głosek, wywoływanie głosek metodą analityczną i syntetyczną; terapia w przypadku nosowania otwartego funkcjonalnego i strukturalnego. Czynniki determinujące wyniki terapii. Rola logopedy w wielospecjalistycznym leczeniu zespołowym dziecka z rozszczepem, ze szczególnym uwzględnieniem współpracy z foniatrą. Adres szkolenia: Warszawa Uczestnicy proszeni są o zabranie ze sobą lusterka (najlepiej stojące). Na każdym szkoleniu Instytutu, wśród uczestników, losujemy NAGRODĘ niespodziankę. W koszty szkolenia wliczone są: materiały oraz zaświadczenia o ukończeniu warsztatów (wydane na podstawie § 18 ust. 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 sierpnia 2017 r. w sprawie kształcenia ustawicznego w formach pozaszkolnych (Dz. U. poz. 1632)), poczęstunek podczas przerw kawowych. Skorzystaj z dofinansowania na szkolenie dla przedsiębiorców i ich pracowników. Sprawdź, czy Twoje województwo posiada środki na szkolenia – – skontaktuj się z operatorem swojego regionu. Skorzystaj z dofinansowania dla firm na realizację szkoleń (jeśli w Twojej firmie zatrudniają min. jedną osobę na umowę o pracę). Dowiedz się więcej – Szczegóły wydarzenia Rezerwacje do:18/07/2021 00:00 Zaczyna się:24/07/2021 09:00 Kończy się:25/07/2021 14:00 Pytania i odpowiedzi Nie można zapisywać innych osób z jednego konta, ponieważ jest to niezgodne z obowiązującym prawem. Zakładając konto, podają Państwo dane osobowe i wyrażają zgodę na ich przetwarzanie, nie można zatem zrobić tego za kogoś. Każdy uczestnik szkolenia jest zobowiązany do założenia konta i wyrażenia zgody na przetwarzanie swoich danych osobiście. W przypadku dokonania rezerwacji za kogoś, taka rezerwacja zostaje automatycznie anulowana. W celu zapisania się na szkolenie należy założyć konto lub zalogować się, a następnie w ogłoszeniu o szkoleniu kliknąć "rezerwuj teraz" postępując wg dalszej instrukcji. Rezerwacja zostaje potwierdzona po dokonaniu wpłaty wymaganej zaliczki. Dane do faktury należy wysłać e-mailem na adres: biuro@ lub wypełnić formularz podczas dokonywania rezerwacji na szkolenie. Z reguły faktury wystawiamy 1 dnia roboczego po szkoleniu (po wykonaniu usługi), jednakże w przypadku, gdy pracodawca wymaga jej wcześniej (np. przed zakończeniem danego roku) prosimy o kontakt e-mailowy z biurem w tej sprawie: biuro@ Tak. Prosimy o przesłanie informacji dotyczących faktury (dane, termin płatności) pod adres e-mailowy z biurem: biuro@ W przypadku rezygnacji z udziału w szkoleniu prosimy o przesłanie takiej informacji pod adres e-mailowy: biuro@ W przypadku rezygnacji ze szkolenia: W terminie do 10 dni kalendarzowych przed planowanym terminem szkolenia przysługuje zwrot całości wpłaconej kwoty, W terminie do 7 dni kalendarzowych przed planowanym terminem szkolenia przysługuje zwrot w wysokości 50% kwoty stanowiącej całość opłaty za szkolenie, W terminie poniżej 4 dni kalendarzowych przed planowanym terminem szkolenia lub w przypadku braku zgłoszenia nieobecności wpłacona kwota nie podlega zwrotowi. Tak, oczywiście. Prosimy wówczas o przesłanie danych do faktury wraz z kwotą dofinansowania pod adres e-mailowy: biuro@ Kod QR jest dodatkowym sposobem do szybkiego dostępu do informacji o szkoleniu. W tym celu należy użyć aplikacji do skanowania kodów QR, wówczas wyświetlą się szczegółowe informacje. Copyright 2022 Wszelkie prawa zastrzeżone. Projekt i realizacja

program terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem podniebienia